Ailanthus altissima

 Long leaves of Ailanthus altissima.

  Ailanthus altissima is a deciduous tree that was introduced to N. America soon after it was introduced to Europe in mid 1700's as a beautiful ornamental species. The "Tree of Heaven" as it is commonly known, is native mainly to China, and grows rapidly, easily exceeding the height of 15 meters. Male trees produce a lot more flowers than the females, which give off an unpleasant smell, but the females are the ones that produce the most seeds.
Most species in the genus Ailantus are trees found in the tropics. This temperate zone tree can not grow in the shade, but it can sprout from it's roots producing new trees that can colonize the whole area.

I am not familiar with the origins of the name "Tree of Heaven", but it is the only tree I know with such an exquisite name. If I were to choose I surely would give this name to other very favored species, but paradoxically Ailanthus altissima was bestowed this honor. Needless to say, there are also many other common names that are not very respectable.
They say chance is the name that God uses when he doesn't want to be recognized, and if one can arise from the awkward feeling that usually accompanies the name, he may appreciate another view. For some time I , too, was sick and tired of seeing it grow rampant everywhere. In Greece it was left to grow unhindered, almost welcomed, in every untended space, and until recently no one seemed to mind or even know anything about it. Meanwhile most people couldn't even identify more than five species of trees... But what better message - calm, collected and very sophisticated -, could Mother Earth send us so we might begin to realize and appreciate all the beauty and the variety of species that have been here with us for so long?
All I see in this tree any longer is nothing but a noble and witty messenger ...

___________________________________________________________________


  Ο Αείλανθος ο υψηλότατος, Ailanthus altissima, είναι ένα φυλλοβόλο δέντρο το οποίο αρχικά εισήχθη στην Ευρώπη στα μέσα του 18ου αιώνα, και λίγο αργότερα στην Β. Αμερική, ως όμορφο διακοσμητικό είδος. Γνωστό και ως "Δέντρο του Παραδείσου", είναι είδος που απαντάται αυτοφυές κυρίως στην Κίνα, και το οποίο παρουσιάζει δυναμική ανάπτυξη ξεπερνώντας συχνά τα 15 μέτρα ύψος. Τα αρσενικά δέντρα παράγουν πολύ περισσότερα λουλούδια απ' ότι τα θηλυκά, τα οποία έχουν μια πολύ βαριά μυρωδιά, τα θηλυκά όμως είναι που παράγουν εν τέλει τους περισσότερους από τους σπόρους.
Πρόκειται για δέντρο της εύκρατης ζώνης (τα περισσότερα από τα είδη του γένους Ailanthus είναι τροπικά δέντρα), το οποίο δεν μπορεί να επιζήσει στη σκιά, μπορεί όμως να βλαστήσει από τις ρίζες του καταλαμβάνοντας ολόκληρες περιοχές.

Δεν έχω καθόλου υπόψιν μου πώς κατέληξε το είδος αυτό να φέρει το όνομα "Δέντρο του Παραδείσου" ή "Δέντρο του Ουρανού", όμως είναι το μόνο δέντρο που γνωρίζω με ένα τόσο υπέροχο όνομα. Εάν ήταν να αποφασίσω ποιο δέντρο θα βάφτιζα έτσι, σίγουρα θα επέλεγα κάποιο άλλο από πολλά ιδιαίτερα αγαπημένα είδη, όμως παραδόξως η τιμή αυτή δόθηκε στον Αείλανθο.
Λένε πως τύχη είναι το όνομα που χρησιμοποιεί ο Θεός όταν θέλει να περάσει απαρατήρητος, και αν μπορούσε κανείς να υπερβεί την αίσθηση ειρωνείας που μοιάζει να υποβόσκει, θα αποκτούσε και μια άλλη θέα αυτής της ιστορίας. Για πολλά χρόνια απελπιζόμουν κι εγώ βλέποντάς το να φυτρώνει παντού ανεξέλεγκτα. Στην Ελλάδα δεν έχει απομείνει ελεύθερος και συνάμα απεριποίητος χώρος που να μην έχει κατακτήσει ανεμπόδιστα, και μέχρι πολύ πρόσφατα φαίνεται να μην έδινε κανείς σημασία ή να ήξερε καν περί τίνος πρόκειται. Την ίδια στιγμή οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν ούτε πέντε είδη δέντρων... Όμως τι καλύτερο μήνυμα - ήρεμο, συγκρατημένο και πολύ φιλοσοφημένο - θα μπορούσε να μας στείλει η Μαμά Γη ώστε να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε και να εκτιμούμε την ομορφιά και την ποικιλία των ειδών που μας συντροφεύουν εδώ και τόσον πολύ καιρό;
Εκείνο που αναγνώριζω τώρα πια στο πρόσωπο του Αείλανθου, είναι ένας ευγενής και πνευματώδης αγγελιαφόρος ...