Boletus (I)

Boletus aereus

  Boletus is the basic genus (about 100 species) of  mushrooms that have pores instead of gills, and are ringless. While initially this genus contained essentially all pored fungi, many species were later placed in separate genera (like Suillus, Leccinum, Leccinelum, Gyroporus, etc), but Boletus includes some of the most prized edible species, making the name essentially equal to that of "king of mushrooms".
The great majority of these mushrooms are edible, and those that are not are said to cause possible gastrointestinal poisoning. There seem to be almost no fatal incidents connected directly to pored fungi. A rule of thumb is to pick the species that have white or yellow pores, and avoid most species that have red pores, although apart from the toxic species B. satanas (off-white cap, red pores and red stipe), and B. rhodoxanthus and B. rhodopurpureus (both having reddish cap, red pores and red stipe - the first with yellow flesh and the latter blue when cut), most of the red spored species can be eaten after being well cooked. The turning blue of the flesh is also a common trait in many species but only in a few mushrooms it is a sign of non-edibility. Of course one should never take risks when picking wild mushrooms, and avoid all the species he is not specifically familiar with.
Boletus is the latinized name for the Greek word for clump, probably depicting the clumpy, heavy and firm-fleshed (like a hand full of clay) young fruiting bodies of some of the most sought after species (B. edulis, B. reticulatus, B. aereus).

Boletus aereus, commonly known as "porcino nero" in Italy, is a very tasty mushroom usually found growing in small groups in early fall in deciduous forests of central and southern Europe. Young specimen can even be consumed raw. The smooth dry cap (up to 30cm) has a dark brown-blackish color, the pores are off-white to grey-green in maturity, while the ringless stipe (stalk) is bulky and brownish. The flesh is white with a pleasant smell and a sweet nutty taste.

Royal Bolete, Boletus regius, is a beautiful edible mushroom that usually appears in deciduous forests, in late spring and fall. The round cap is red, and the pores, stipe and the very firm flesh are yellow. Very similar is Boletus pseudoregius that has paler colors, and it's flesh and pores become blue when cut or pressed.
__________________________________________________________________


  Οι Βωλίτες (Boletus) είναι το βασικό γένος 100 περίπου ειδών μανιταριών τα οποία έχουν πόρους αντί για ελάσματα, οπότε απουσιάζει το δαχτυλίδι. Ενώ αρχικά όλοι οι μύκητες με σωλήνες που σχηματίζουν μια πορώδη επιφάνεια κάτω από το καπέλο κατατάσσονταν σ΄ αυτό το γένος, στη συνέχεια πολλά είδη ταξινομήθηκαν σε ξεχωριστά γένη (όπως Suillus, Leccinum, Leccinelum, Gyroporus, κλπ). Παρόλα αυτά πολλά από τα πιο φημισμένα κορυφαία εδώδιμα μανιτάρια συμπεριλαμβάνονται στους Βωλίτες, δίνοντας στο όνομα την αξία του "βασιλιά των μανιταριών".
Οι βωλίτες είναι στην πλειοψηφία τους εδώδιμα μανιτάρια, ενώ ακόμη κι εκείνα που δεν τρώγονται μπορεί να προκαλέσουν γαστρεντερική δηλητηρίαση. Φαίνεται να μην υπάρχει σχεδόν κανένα θανατηφόρο περιστατικό που να συνδέεται άμεσα με την κατανάλωση βωλιτών. Ένας εμπειρικός κανόνας είναι να συλλέγει κανείς μόνο τα μανιτάρια που έχουν λευκούς ή κίτρινους πόρους, αποφεύγοντας εκείνα που έχουν κόκκινους. μολονότι εκτός από τα τοξικά είδη B. satanas (υπόλευκο καπέλο, κόκκινοι πόροι και πόδι), και τους B. rhodoxanthus και B. rhodopurpureus (και οι δύο με κοκκινωπό καπέλο, κόκκινους πόρους και πόδι - ο πρώτος με κίτρινη σάρκα και ο τελευταίος με μπλε), τα περισσότερα είδη με κόκκινους πόρους μπορούν να φαγωθούν εφόσον είναι επαρκώς μαγειρεμένα. Η ιδιότητα της σάρκας να γίνεται μπλε όταν κοπεί είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών ειδών, όμως μόνο σε λίγα αποτελεί ένδειξη τοξικότητας. Οπωσδήποτε, δεν πρέπει κανείς να πέρνει ρίσκα στη συλλογή μανιαριών, αποφεύγοντας όλα όσα δεν μπορεί με βεβαιότητα να αναγνωρίσει.
Το όνομα του γένους προέρχεται από τη λέξη σβώλος ή βόλος, απεικονίζοντας πιθανά τη βαρειά στιβαρή σάρκα και την συμπυκνωμένη εμφάνιση των νεαρών μανιταριών πολλών από τα πιο φημισμένα είδη (B. edulis, B. reticulatus, B. aereus).

 Ο Boletus aereus (Βωλίτης ο χάλκειος), κοινώς Καλογεράκι, είναι ένα πολύ εύγευστο μανιτάρι που εμφανίζεται σε μικρές ομάδες κυρίως στις αρχές φθινοπώρου σε φυλλοβόλα δάση της κεντρικής και νότιας Ευρώπης. Τα νεαρα βασιδιώματα τρώγονται και ωμά. Το ξηρό λείο καπέλο (έως 30εκ) έχει σκούρο καφε-μαύρο χρώμα , οι πόροι είναι υπόλευκοι και γίνονται λαδοπράσινοι στην ωριμότητα, ενώ το πόδι είναι καφετί χωρίς δαχτυλίδι, συνήθως σε σχήμα βαρελιού. Η σάρκα είναι λευκή με ευχάριστη μυρωδιά και "γλυκειά γεύση φουντουκιού".

Ο βασιλικός Βωλίτης, Boletus regius, είναι ένα όμορφο εδώδιμο μανιτάρι το οποίο εμφανίζεται συνήθως σε φυλλοβόλα δάση, τέλη άνοιξης και φθινόπωρο. Το ημισφαιρικό καπέλο είναι ροδοκόκκινο, ενώ οι πόροι, το πόδι και η σκληρή τραγανή σάρκα έχουν έντονο κίτρινο χρώμα. Μεγάλη ομοιότητα παρουσιάζει και ο Boletus pseudoregius, ο οποίος έχει πιο άτονα χρώματα, ενώ η σάρκα και οι πόροι του σκουραίνουν και γίνονται μπλε όταν κοπούν ή πιεστούν.

Edible Boletus regius (first two images) and Boletus pseudoregius (last two images):

Non-edible Βoletus rhodopurpureus:

Non-edible Boletus calopus, which is very similar to the toxic Boletus satanas that has red pores:

 Non-edible Boletus queletii:

Amanita

Red and white beauty Amanita muscaria.

  Amanita, which is the same word in Greek meaning mushroom, is a large and very suspicious genus of about 600 species of white-gilled mushrooms that include the most deadly poisonous mushrooms in the world. Up to 95% of occurring fatalities are related to poisoning from Amanita species. Their two most distinctive features are the white gills and, in most species, the white sac-like volva at the base of the stipe (stem), from which the new fruiting body emerges. The cap is initially round and egg-like, and becomes flat in maturity. Only a few species are included in this genus that are very sought after edible mushrooms.

The "fly agaric", Amanita muscaria, is a well-known psychoactive mushroom that can also cause poisoning. This large (up to 30cm) bright red mushroom with the white flakes, that occurs mainly under coniferous trees, especially fir trees, has been used for centuries as an entheogen in the ancient peoples of northern Europe and Siberia. Most of the major elements of the modern Christmas celebration, such as Santa Claus, Christmas trees, flying reindeer and the giving of gifts, are originally based upon the traditions surrounding the harvest and ritualistic consumption of these sacred mushrooms.

Closely related to Amanita muscaria is Amanita pantherina, a toxic, even deadly mushroom, which is a smaller species (up to 12cm) with a dark brown cap and white flakes. The two species are often found growing together in spring and fall.

Amanita rubescens is a very tasty edible mushroom with a distinctive bulbous base, a large ring and a medium sized (up to 15cm) reddish-brown cap with small lighter colored flakes. The stipe has a light brownish pink color, while the flesh may be white, brown or pink, with a nutty flavor.

Amanita caesarea, commonly known as Ceasar's Mushroom, is one of the most highly regarded edible mushrooms, native to S. Europe and N. Africa. It is also one of the rare mushrooms that can be eaten raw when young. This is a very distinctive species, with a smooth orange-red cap, crowded yellow gills, yellow stipe and ring, and an imposing white volva. The flesh is white, with a pleasant smell and a nutty flavor.
Also orange colored is the cap of the edible Amanita crocea, that has white gills and stipe, and bears no ring.

The "death cap", Amanita phalloides, is a European species that has also been "introduced" to the Americas and Australia with the importation of timber. It is said to be the cause of half of the fatalities resulting from mushroom poisoning. The cap (up to 12cm) has an odd yellow olive-green color and an unusual metalic glow. The species also has an imposing white volva, a skirt-like ring, and a white stipe with olive-green scales.

The other two deadly poisonous species are the very look-alike Amanita verna and Amanita virosa. These white mushrooms have a volva and a skirt-like ring, whereas the edible species Amanita vaginata var. alba which is very similar, bears no ring at all. One should generally avoid picking any white amanitas. 
__________________________________________________________________


Το γένος Amanita είναι ένα μεγάλο και σκοτεινό γένος με 600 περίπου είδη μανιταριών με λευκά ελάσματα, μεταξύ των οποίων βρίσκονται και τα πιο ισχυρά τοξικά μανιτάρια στον πλανήτη. Το ποσοστό των θανατηφόρων περιστατικών που σχετίζονται με δηλητηρίαση από είδη αυτού του γένους φτάνει μέχρι και το 95%. Τα δύο πιο ξεχωριστά γνωρίσματα αυτού του γένους είναι τα λευκά ελάσματα και, στα περισσότερα είδη, ο λευκός θύλακας στη βάση του ποδιού από τον οποία ξεπροβάλλει το καρπόσωμα του μανιταριού. Το καπέλο είναι αρχικά αβγόμορφο και σταδιακά γίνεται επίπεδο. Λίγα είναι τα περιζήτητα μανιτάρια που περιέχονται στους Αμανίτες.

Η Amanita muscaria (Αμανίτης ο μυγοκτόνος), είναι ένα πολύ γνωστό ψυχοτρόπο μανιτάρι που μπορεί να προκαλέσει δηλητηρτίαση. Αυτό το μεγάλο (έως 30εκ) φωτεινό κόκκινο μανιτάρι με τις λευκές νιφάδες, το οποίο απαντάται συνήθως κάτω από κωνοφόρα δέντρα και κυρίως έλατα, έχει χρησιμοποιηθεί για αιώνες από αρχαίους λαούς της βόρειας Ευρώπης και της Σιβηρίας ως ενθεογόνο. Τα περισσότερα στοιχεία από την σύγχρονη παράδοση των Χριστουγέννων, όπως ο Αη Βασίλης, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, οι μαγικοί ιπτάμενοι τάρανδοι και το χάρισμα των δώρων, βρίσκουν την καταγωγή τους στις παραδόσεις γύρω από την συλλογή και την τελετουργική κατανάλωση αυτού του ιερού μανιταριού.

Μεγάλη ομοιότητα με την Amanita muscaria παρουσιάζει η Amanita pantherina, ένα τοξικό μανιτάρι που μπορεί να προκαλέσει και θάνατο. Αν και μικρότερο είδος (μέχρι και 12εκ), έχει σκούρο καφέ καπέλο στολισμένο με παρεμφερείς λευκές νιφάδες. Τα δύο είδη εμφανίζονται συχνά να φυτρώνουν μαζί, την άνοιξη και το φθινόπωρο.

Η Amanita rubescens (Αμανίτης ο ερυθριών) είναι ένα εξαιρετικά νόστιμο μανιτάρι με χαρακτηριστική βολβώδη βάση, μεγάλο κρεμαστό δαχτυλίδι και ένα μεσαίου μεγέθους (έως 15εκ) κοκκινο-καφετί καπέλο με μικρές καφερόδινες νιφάδες. Το πόδι έχει ένα ανοικτό ρόδινο-καφέ χρώμα, ενώ η σάρκα μπορεί να είναι λευκή, καφέ ή ρόδινη, με γεύση φουντουκιού.

Η Amanita caesaria (Αμανίτης ο καισαρικός), είναι ένα από τα κορυφαία εδώδιμα είδη μανιταριών και από τα ελάχιστα που τρώγονται και ωμά όταν είναι μικρά. Πρόκειται για ένα ιδιατέρως χαρακτηριστικό είδος, ενδημικό της νότιας Ευρώπης και της βόρειας Αφρικής, με ένα λείο πορτοκαλοκόκκινο καπέλο, πυκνά κίτρινα ελάσματα, κίτρινο πόδι και δαχτυλίδι, και μεγάλο λευκό θύλακα στη βάση. Η σάρκα είναι λευκή, με ευχάριστη μυρωδιά και γεύση φουντουκιού.
Επίσης πορτοκαλί είναι και το καπέλο της Amanita crocea (Αμανίτης ο κροκής), η οποία έχει λευκά ελάσματα και πόδι, και είναι δίχως δαχτυλίδι.

Ο Αμανίτης ο φαλλοειδής (Amanita phalloides), είναι ένα Ευρωπαικό είδος το οποίο έχει επίσης "εισαχθεί" στη Β. και Ν. Αμερική καθώς και στην Αυστραλία κυρίως μέσω της εισαγωγής ξυλείας. Το είδος αυτό έχει τη φήμη ότι ευθύνεται για το 50% των θανάτων από δηλητηρίαση μανιταριών. Το καπέλο (έως 12εκ) έχει ένα ιδιόμορφο λαδοκίτρινο χρώμα με μια ιδιαίτερη μεταλλική ανταύγεια, ενώ είναι επίσης χαρακτηριστικός ο μεγάλος λευκός θύλακας, το μεγάλο κρεμαστό δαχτυλίδι, και το ανοικτόχρωμο πόδι με τις γκρι-πράσινες φολίδες.

Τα άλλα δύο θανατηφόρα είδη μανιταριών είναι τα παρεμφερή Amanita verna και Amanita virosa. Τα λευκά αυτά μανιτάρια έχουν θύλακα και κρεμαστό δαχτυλίδι, ενώ στο εδώδιμο είδος Amanita vaginata var. alba το οποίο είναι και αυτό λευκό και με ιδιαίτερη ομοιότητα, απουσιάζει το δαχτυλίδι. Γενικά πρέπει κανείς να αποφεύγει τη συλλογή λευκών αμανίτων.

 The following images are of Amanita pantherina:

 The following images are of Amanita rubescens:

The following images are of Amanita caesarea:

 The following images are of the deadly Amanita phalloides:

 The following images are of a white Amanita species that bears no ring, 

probably the edible Amanita vaginata var. alba, which is nevertheless very similar to the deadly Amanita verna and Amanita virosa, and one should be detered from picking it: