Rhynchophorus cruentatus

Beautiful Red Palm Weevil, Rhynchophorus cruentatus.

  Rhynchophorus cruentatus is a large (3-4cm long) weevil (beetle with an elongated snout-like mouth), native to Florida, whose larvae feed on distressed or dying palm trees. Over the last few years Palmetto Weevil or Red Palm-Weevil, as it is commonly known, has been recorded in the Mediterranean region (introduced together with infected nursery and transplanted palms) where it has caused great damage.

I encountered this very impressive weevil crossing a paved road in Athens in the summer of 2011, when I still had no idea what it was. But I soon made the connection.


Plants and insects have evolved together, both supporting and depending on one another. But neither of them is independent of the life-giving forces of the Earth - of which we too are a part.
Palm trees represent longevity, health, success and power, and I initially felt sad for so many proud trees that were wasted everywhere. I also felt helpless as there seemed to be no real cure for the insect's attack (when you notice there is something wrong with a tree, it usually means it's too late). But as in the story of Ailanthus altissima, I became familiar with the idea that this too should be perceived positively as a noble waking-up call: the collapsing outworn roles and values of our society emblematically posing as dead stumps ...

In the larger scale everything seems to be exactly where it should be. 
________________________________________________________________


  Ο Rhynchophorus cruentatus είναι ένα μεγάλο (3-4εκ. μήκος) σκαθάρι της Φλόριντα, του οποίου οι προνύμφες τρέφονται από τον κορμό εξασθενημένων ή ετοιμοθάνατων φοινικόδεντρων. Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί στην περιοχή της Μεσογείου (φερμένο μαζί με εισαχθέντα καλλιεργημένα είδη φοινίκων), όπου και έχει προκαλέσει μεγάλη ζημιά.

Συνάντησα αυτό το εντυπωσιακό πορφυρό σκαθάρι με το μακρύ ρύγχος την ώρα που διέσχιζε έναν δρόμο της Αθήνας, το καλοκαίρι του 2011 όταν ακόμη δεν ήξερα περί τίνος επρόκειτο. Σύντομα όμως έκανα τον συσχετισμό.

Τα φυτά και τα έντομα έχουν εξελιχθεί μαζί, δημιουργώντας τόσο σχέσεις υποστήριξης όσο και εξάρτησης. Ταυτόχρονα όμως παραμένουν και τα δυο εξαρτημένα από την ζωοδότρα ενέργεια της Γης, της οποίας είμαστε και μεις μέρος.
Οι φοίνικες αντιπροσωπεύουν τη μακροζωία, την υγεία, την επιτυχία και την δύναμη, και στην αρχή ένιωσα λύπη για τόσα πολλά κατεστραμμένα υπερήφανα δέντρα. Ένιωσα επίσης και την απελπησία που προκαλεί η απουσία ουσιατικών λύσεων και μέτρων (όταν αντιληφθεί κανείς πως κάτι δεν πάει καλά σ΄ ένα δέντρο, είναι συνήθως πολύ αργά για να κάνει κάτι).
Ωστόσο, όπως στην ιστορία εξάπλωσης του Αείλανθου, άρχισα να εξοικειώνομαι με την ιδέα ότι και αυτό το φαινόμενο θα πρέπει να ειδωθεί θετικά, ως υπενθύμιση για αφύπνιση: οι παρωχημένες αξίες και ρόλλοι της κοινωνίας μας εμβληματικά ποζάροντας ως όρθια νεκρά κούτσουρα ...

Στη μεγαλύτερη κλίμακα όλα μοιάζει να είναι ακριβώς στη θέση τους.

Ailanthus altissima

 Long leaves of Ailanthus altissima.

  Ailanthus altissima is a deciduous tree that was introduced to N. America soon after it was introduced to Europe in mid 1700's as a beautiful ornamental species. The "Tree of Heaven" as it is commonly known, is native mainly to China, and grows rapidly, easily exceeding the height of 15 meters. Male trees produce a lot more flowers than the females, which give off an unpleasant smell, but the females are the ones that produce the most seeds.
Most species in the genus Ailantus are trees found in the tropics. This temperate zone tree can not grow in the shade, but it can sprout from it's roots producing new trees that can colonize the whole area.

I am not familiar with the origins of the name "Tree of Heaven", but it is the only tree I know with such an exquisite name. If I were to choose I surely would give this name to other very favored species, but paradoxically Ailanthus altissima was bestowed this honor. Needless to say, there are also many other common names that are not very respectable.
They say chance is the name that God uses when he doesn't want to be recognized, and if one can arise from the awkward feeling that usually accompanies the name, he may appreciate another view. For some time I , too, was sick and tired of seeing it grow rampant everywhere. In Greece it was left to grow unhindered, almost welcomed, in every untended space, and until recently no one seemed to mind or even know anything about it. Meanwhile most people couldn't even identify more than five species of trees... But what better message - calm, collected and very sophisticated -, could Mother Earth send us so we might begin to realize and appreciate all the beauty and the variety of species that have been here with us for so long?
All I see in this tree any longer is nothing but a noble and witty messenger ...

___________________________________________________________________


  Ο Αείλανθος ο υψηλότατος, Ailanthus altissima, είναι ένα φυλλοβόλο δέντρο το οποίο αρχικά εισήχθη στην Ευρώπη στα μέσα του 18ου αιώνα, και λίγο αργότερα στην Β. Αμερική, ως όμορφο διακοσμητικό είδος. Γνωστό και ως "Δέντρο του Παραδείσου", είναι είδος που απαντάται αυτοφυές κυρίως στην Κίνα, και το οποίο παρουσιάζει δυναμική ανάπτυξη ξεπερνώντας συχνά τα 15 μέτρα ύψος. Τα αρσενικά δέντρα παράγουν πολύ περισσότερα λουλούδια απ' ότι τα θηλυκά, τα οποία έχουν μια πολύ βαριά μυρωδιά, τα θηλυκά όμως είναι που παράγουν εν τέλει τους περισσότερους από τους σπόρους.
Πρόκειται για δέντρο της εύκρατης ζώνης (τα περισσότερα από τα είδη του γένους Ailanthus είναι τροπικά δέντρα), το οποίο δεν μπορεί να επιζήσει στη σκιά, μπορεί όμως να βλαστήσει από τις ρίζες του καταλαμβάνοντας ολόκληρες περιοχές.

Δεν έχω καθόλου υπόψιν μου πώς κατέληξε το είδος αυτό να φέρει το όνομα "Δέντρο του Παραδείσου" ή "Δέντρο του Ουρανού", όμως είναι το μόνο δέντρο που γνωρίζω με ένα τόσο υπέροχο όνομα. Εάν ήταν να αποφασίσω ποιο δέντρο θα βάφτιζα έτσι, σίγουρα θα επέλεγα κάποιο άλλο από πολλά ιδιαίτερα αγαπημένα είδη, όμως παραδόξως η τιμή αυτή δόθηκε στον Αείλανθο.
Λένε πως τύχη είναι το όνομα που χρησιμοποιεί ο Θεός όταν θέλει να περάσει απαρατήρητος, και αν μπορούσε κανείς να υπερβεί την αίσθηση ειρωνείας που μοιάζει να υποβόσκει, θα αποκτούσε και μια άλλη θέα αυτής της ιστορίας. Για πολλά χρόνια απελπιζόμουν κι εγώ βλέποντάς το να φυτρώνει παντού ανεξέλεγκτα. Στην Ελλάδα δεν έχει απομείνει ελεύθερος και συνάμα απεριποίητος χώρος που να μην έχει κατακτήσει ανεμπόδιστα, και μέχρι πολύ πρόσφατα φαίνεται να μην έδινε κανείς σημασία ή να ήξερε καν περί τίνος πρόκειται. Την ίδια στιγμή οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν ούτε πέντε είδη δέντρων... Όμως τι καλύτερο μήνυμα - ήρεμο, συγκρατημένο και πολύ φιλοσοφημένο - θα μπορούσε να μας στείλει η Μαμά Γη ώστε να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε και να εκτιμούμε την ομορφιά και την ποικιλία των ειδών που μας συντροφεύουν εδώ και τόσον πολύ καιρό;
Εκείνο που αναγνώριζω τώρα πια στο πρόσωπο του Αείλανθου, είναι ένας ευγενής και πνευματώδης αγγελιαφόρος ...

Infinity

Tender stems of Loranthus europaeus (Yellow mistletoe).

The minute I heard my first love story
I started looking for you, not knowing how blind that was.

Lovers don't finally meet somewhere.
They're in each other all along.

                                 -- Rumi

>  I seem to have loved you in numberless forms,
numberless times,
in life after life, in age after age,
... forever.

                                 -- Rabidranath Tagore

_______________________________________________


Από τη στιγμή που άκουσα την πρώτη μου ιστορία αγάπης
άρχισα να σε ψάχνω, αγνοώντας πόσο τυφλό αυτό ήταν.

Οι εραστές δεν συναντιούνται, τελικά, κάπου.
Είναι ο ένας μές στον άλλον από την αρχή.

                                 -- Rumi

>  Μοιάζει να σε έχω αγαπήσει σε άπειρες μορφές, 
αμέτρητες φορές, 
στη μια ζωή μετά την άλλη, από αιώνα σε αιώνα, 
... για πάντα.

                                 -- Rabidranath Tagore

He neither speaks nor conceals

The scale model of the five-petal corolla of a Verbascum sinuatum flower.

With every pore of my being, I tend towards a - how can

I say this? - spinning, dazzling "yes".

                     -- Odysseus Elytis, The Little Seafarer

>  The lord whose oracle is at Delphi neither speaks nor conceals, but gives signs. (Heraclitus, fr. 93)

>  I couldn't bear the pain of being left half in this world, so I sought after Poetry. (Odysseus Elytis)

>  Every man is a carrier of a slightly felt flow of picturesque words. (Odysseus Elytis)

___________________________________________________________________


Τείνω μ΄ όλους μου τους πόρους προς ένα -πώς

να το πω;- περιστρεφόμενο, εκθαμβωτικό "ευ".

                     -- Οδυσσέας Ελύτης, Ο Μικρός Ναυτίλος

>  Ο βασιλιάς που έχει το μαντείο του στους Δελφούς, ούτε λέγει ούτε κρύβει, αλλά δίνει σημάδια.
(Ο άναξ, ου το μαντείον εστι το εν Δελφοίς, ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει)
(Ηράκλειτος, απ. 23)

>  δεν το υπόφερα να ΄μαι μισός σ΄ αυτό τον κόσμο, κι αποζητούσα την Ποίηση.
(Οδ. Ελύτης, Ανοιχτά Χαρτιά, σσ. 16-17).

>  Κάθε άνθρωπος είναι φορέας μιας υπόκωφης ροής εικονοφόρων λόγων.
(Οδ. Ελύτης, Ανοιχτά Χαρτιά, σ. 133)

Priceless

Verbascum leaf-rosette. 

Egg-tempera and golden leaf on wood 23x40cm.

A wise woman who was traveling in the mountains found a precious stone in a stream.

The next day she met another traveler who was hungry, and she opened her bag to share her food.
The hungry traveler saw the precious stone and asked the woman to give it to him.
She did so without hesitation.

The traveler left, rejoicing in his good fortune. He knew the stone was worth enough to give him security for a lifetime.

But, a few days later, he came back to return the stone to the wise woman.
“I’ve been thinking,” he said. “I know how valuable this stone is, but I give it back in the hope that you can give me something even more precious.

“Give me what you have within you that enabled you to give me this stone.”

                                                                      Paulo Coelho

__________________________________________________________________


Μια σοφή γυναίκα που ταξίδευε στα βουνά ανακάλυψε τυχαία σε ένα ρέμα έναν πολύτιμο λίθο.
Κοντοστάθηκε, τον μάζεψε και συνέχισε το ταξίδι της.

Την επόμενη μέρα συνάντησε έναν άλλο ταξιδιώτη πεινασμένο και εξαντλημένο. Βλέποντας τον έτσι  ταλαιπωρημένο, αποφάσισε να μοιραστεί μαζί του το φαγητό της. Καθώς όμως άνοιξε το σακίδιο της, ο ταξιδιώτης είδε τον πολύτιμο λίθο και παρακάλεσε τη γυναίκα να του τον χαρίσει.
Εκείνη χωρίς δισταγμό του τον έδωσε. 

Ο ταξιδιώτης έφυγε ενθουσιασμένος, μακαρίζοντας την καλή του τύχη. Αυτός ο λίθος ήταν ανεκτίμητης αξίας και θα τον εξασφάλιζε για το υπόλοιπο της ζωής του.

Μετά από μερικές μέρες όμως επέστρεψε αναζητώντας τη σοφή γυναίκα.
«Σκέφτηκα πολύ αυτές τις μέρες» ομολόγησε μόλις τη βρήκε.
«Ξέρω πόσο πολύτιμος είναι ο λίθος που μου χάρισες, αλλά στον επιστρέφω με την ελπίδα ότι θα μου δώσεις κάτι ακόμη πολυτιμότερο.
Δώς μου αυτό που έχεις μέσα σου - αυτό που σε έκανε να μου χαρίσεις τον λίθο»

                                                                      Paulo Coelho

If we can see what is beautiful

Amanita muscaria and a twig of dry mistletoe (Viscum album).
Egg-tempera and gold leaf on wood 25x35cm.

                                                     

  We do not need to have a mystical experience to discover that the world is good. We should just realise that there are simple things around us, see the raindrops trickling down the window, waking in the morning and finding that the sun still shines, hear someone laughing.
  By doing so, the world is no longer a threat. We start realising that we are able to honour existence; we accept that we have sensitivity to see the love that exists. If we can see what is beautiful, it is because we are beautiful, as the world is a mirror and returns to every man the reflection of his own face. (Paulo Coehlo)
__________________________________________________________________

  Δεν χρειάζεται να έχει κανείς μια μυστικιστική εμπειρία για να ανακαλύψει πως ο κόσμος είναι στ΄ αλήθεια καλός. Αρκεί να συνειδητοποιήσει όλα τα μικρά όμορφα πράγματα που υπάρχουν και συμβαίνουν διαρκώς γύρω του, όπως οι σταγόνες της βροχής πάνω στο τζάμι, ο ήλιος που συνεχίζει να λάμπει, το άκουσμα ενός γέλιου.
Με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος παύει πλέον να αποτελεί απειλή, κι αρχίζουμε να κατανοούμε ότι μπορούμε να τιμούμε και να συνδεόμαστε με την ύπαρξη, αποδεχόμενοι την ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε την αγάπη που υπάρχει. Εάν μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά, αυτό οφείλεται στο γεγονός πως εμείς είμαστε όμορφοι, αφού ο κόσμος είναι καθρέφτης που επιστρέφει στον καθένα την αντανάκλαση του δικού του προσώπου. (Paulo Coehlο)

Why do you slander the earth?

Convolvulus elegantissimus. 

Watercolor, color pencils and acrylic ink on paper 21x30cm.

"Why do you slander the earth as if she cannot sustain you?" [Plutarch, De esu carnium, 993B]


"What concerns you (Cato) is why Pythagoras abstained from eating meat, but what troubles me is what on earth happened to that early man and he let the blood of a slaughtered being touch his mouth, lay his lips on the flesh of a dead animal and, laying the table with stale carcasses, he named delicacies and goodies those parts that only a while ago were growling, talking, moving and seeing. How did his eyes bear the sight of blood being shed from animals that were slaughtered, skinned, and cut to pieces; how could he bear the stench; even the thought of the offensive act didn't keep his tongue from touching alien sores and relishing the juices of gaping wounds.

-The animal hides shuddered and the meat on the spits groaned, both roasted and raw, when the voice of the oxen was heard (excerpt from one of Pindaros' poems).

All this of course is a figment of one's imagination, and fiction, but the feast is indeed monstrous, to hunger after animals that are still growling, to indicate which animals one should eat, to devise methods for seasoning, cooking and serving. One should examine the instance of him who initiated this practice and not of him who disrupted it" [Plutarch (45-120 AD), De esu carnium, 933B-C]

references: http://www.otago.ac.nz/classics/scholiagfx/v01p038-054.pdf
__________________________________________________________________


"Γιατί δυσφημείτε την γη σα να μην είναι ικανή να σας θρέψει:"
(τι καταψεύδεσθε της γης ως τρέφειν μη δυναμένης;)
[Πλουτάρχου(45-120μΧ), Περί σαρκοφαγίας, 993 B]


“Εσύ (Κάτων) ρωτάς για ποιο λόγο ο Πυθαγόρας απέφευγε να τρώει κρέας, εγώ, αντίθετα, απορώ τι έπαθε και τι ένιωθε ο πρώτος άνθρωπος και ακούμπησε το στόμα του σε αίμα σκοτωμένου πλάσματος, πλησίασε τα χείλη του σε σάρκα πεθαμένου ζώου και, παραθέτοντας σε τραπέζι μπαγιατεμένα πτώματα, ονόμασε λιχουδιές και νοστιμιές τα μέρη που λίγο πριν βρυχόνταν, μιλούσαν, κινούνταν και έβλεπαν. Πώς τα μάτια του άντεξαν να δουν αίμα πλασμάτων που σφάζονταν, γδέρνονταν, διαμελίζονταν, πώς η όσφρησή του άντεξε την αποφορά, πώς η σκέψη του μιάσματος δεν απέτρεψε τη γλώσσα να αγγίζει ξένα έλκη και να απολαμβάνει τους χυμούς και τα υγρά θανάσιμων τραυμάτων.

Τα δέρματα ανατρίχιασαν και τα κρέατα γύρω στις σούβλες μούγκρισαν ψημένα και ωμά, όταν ακούστηκε η φωνή των βοδιών (απόσπασμα από μία ωδή του Πινδάρου).

Τούτο βέβαια είναι πλάσμα της φαντασίας και μύθος, το δείπνο όμως είναι στ’ αλήθεια τερατώδες, να πεινάει κάποιος για ζώα που μουγκρίζουν ακόμα, να υποδεικνύει με ποια ζώα πρέπει να τρεφόμαστε, και να επινοεί μεθόδους για την άρτυση, το ψήσιμο και το σερβίρισμα των φαγητών. Την περίπτωση εκείνου που εγκαινίασε την τακτική τούτη πρέπει να εξετάσει κάποιος και όχι αυτού που τη σταμάτησε έστω και αργά.” [Πλουτάρχου (45-120μΧ), Περί σαρκοφαγίας, 933 B-C].

πηγές: http://lokroi-dasos54.blogspot.gr/
           http://www.terrapapers.com/?p=4621