Why do you slander the earth?

Convolvulus elegantissimus. 

Watercolor, color pencils and acrylic ink on paper 21x30cm.

"Why do you slander the earth as if she cannot sustain you?" [Plutarch, De esu carnium, 993B]


"What concerns you (Cato) is why Pythagoras abstained from eating meat, but what troubles me is what on earth happened to that early man and he let the blood of a slaughtered being touch his mouth, lay his lips on the flesh of a dead animal and, laying the table with stale carcasses, he named delicacies and goodies those parts that only a while ago were growling, talking, moving and seeing. How did his eyes bear the sight of blood being shed from animals that were slaughtered, skinned, and cut to pieces; how could he bear the stench; even the thought of the offensive act didn't keep his tongue from touching alien sores and relishing the juices of gaping wounds.

-The animal hides shuddered and the meat on the spits groaned, both roasted and raw, when the voice of the oxen was heard (excerpt from one of Pindaros' poems).

All this of course is a figment of one's imagination, and fiction, but the feast is indeed monstrous, to hunger after animals that are still growling, to indicate which animals one should eat, to devise methods for seasoning, cooking and serving. One should examine the instance of him who initiated this practice and not of him who disrupted it" [Plutarch (45-120 AD), De esu carnium, 933B-C]

references: http://www.otago.ac.nz/classics/scholiagfx/v01p038-054.pdf
__________________________________________________________________


"Γιατί δυσφημείτε την γη σα να μην είναι ικανή να σας θρέψει:"
(τι καταψεύδεσθε της γης ως τρέφειν μη δυναμένης;)
[Πλουτάρχου(45-120μΧ), Περί σαρκοφαγίας, 993 B]


“Εσύ (Κάτων) ρωτάς για ποιο λόγο ο Πυθαγόρας απέφευγε να τρώει κρέας, εγώ, αντίθετα, απορώ τι έπαθε και τι ένιωθε ο πρώτος άνθρωπος και ακούμπησε το στόμα του σε αίμα σκοτωμένου πλάσματος, πλησίασε τα χείλη του σε σάρκα πεθαμένου ζώου και, παραθέτοντας σε τραπέζι μπαγιατεμένα πτώματα, ονόμασε λιχουδιές και νοστιμιές τα μέρη που λίγο πριν βρυχόνταν, μιλούσαν, κινούνταν και έβλεπαν. Πώς τα μάτια του άντεξαν να δουν αίμα πλασμάτων που σφάζονταν, γδέρνονταν, διαμελίζονταν, πώς η όσφρησή του άντεξε την αποφορά, πώς η σκέψη του μιάσματος δεν απέτρεψε τη γλώσσα να αγγίζει ξένα έλκη και να απολαμβάνει τους χυμούς και τα υγρά θανάσιμων τραυμάτων.

Τα δέρματα ανατρίχιασαν και τα κρέατα γύρω στις σούβλες μούγκρισαν ψημένα και ωμά, όταν ακούστηκε η φωνή των βοδιών (απόσπασμα από μία ωδή του Πινδάρου).

Τούτο βέβαια είναι πλάσμα της φαντασίας και μύθος, το δείπνο όμως είναι στ’ αλήθεια τερατώδες, να πεινάει κάποιος για ζώα που μουγκρίζουν ακόμα, να υποδεικνύει με ποια ζώα πρέπει να τρεφόμαστε, και να επινοεί μεθόδους για την άρτυση, το ψήσιμο και το σερβίρισμα των φαγητών. Την περίπτωση εκείνου που εγκαινίασε την τακτική τούτη πρέπει να εξετάσει κάποιος και όχι αυτού που τη σταμάτησε έστω και αργά.” [Πλουτάρχου (45-120μΧ), Περί σαρκοφαγίας, 933 B-C].

πηγές: http://lokroi-dasos54.blogspot.gr/
           http://www.terrapapers.com/?p=4621

She is always here

Convolvulus elegantissimus shadow leaf pattern.

They are estranged from that with which 

they have most constant intercourse. 

               Heraclitus, fr. 72

 

>  it is bizarre                                           
how unfathomably we live.

                                          Odysseus Elytis, West of Sorrow

>  The dumb man is used to being afraid on any given reason.

                        Heraclitus, fr. 87

>  When you are at one with the tao,
The tao welcomes you.
When you are one with virtue,
The virtue is always there.
When you are at one with loss,
The loss is experienced willingly.

He who does not trust enough
Will not be trusted.

                                    Lao Tzu, Tao Te Ching, ch. 23

>   To die but not to perish is to be eternally present. 

                                    Lao Tzu, Tao Te Ching, ch. 33 

_________________________________________________



Μ΄ αυτό που συνεχώς βρίσκονται μαζί,

μ΄ αυτό διαφωνούν.
               
               Ηράκλειτος, απ. 72

>  παράξενο είναι                                            
πόσο ακατανόητα ζούμε.

                                          Οδυσσέας Ελύτης, Δυτικά της Λύπης

>  Ο βλάκας άνθρωπος συνηθίζει να φοβάται με κάθε λόγο.

                        Ηράκλειτος, απ. 87

>  Όταν ενώνεσαι στο ταό, 
Το ταό σε υποδέχεται. 
Όταν ενώνεσαι στην αρετή, 
Η αρετή είναι πάντα εδώ.
Όταν ενώνεσαι στο χαμό, 
Ζεις θεληματικά τον χαμό.

Όποιος έχει πίστη λειψή
Δε συναντά εμπιστοσύνη.

                                    Λάο Τσε, Τάο Τε Κινγκ, 23

>  'Οποιος πεθαίνει δίχως να χάνεται, είναι αιώνια παρών.  

                                   Λάο Τσε, Τάο Τε Κινγκ, 33

Convolvulus oleifolius

Sea-lover Convolvulus oleifolius.

  Convolvulus oleifolius is a perennial flowering shrub or small bush of Greece, Malta, Cyprus, Palestine, Egypt and Libya. The name "oleifolius" refers to the small narrow grey-green leaves, that somewhat resemble the color of the olive-tree leaves. In spring, the plants with their new fresh foliage are covered with an abundance of small pale pink flowers that have a deeper magenta color when in bud and on their undersides. In Greece this marvelous species occurs in the south and on many islands, always holding a very strong relationship to the sea. 
__________________________________________________________________


  Ο Convolvulus oleifolius είναι ένας πολυετής ανθοφόρος θάμνος της Ελλάδας, της Μάλτας, της Κύπρου, της Παλαιστίνης, της Αιγύπτου και της Λιβύης. Το όνομα "oleifolius"αναφέρεται στα μικρά στενά γκριπράσινα φύλλα, που μοιάζουν στο χρώμα των φύλλων της ελιάς. Την άνοιξη, οι θάμνοι με το καινούριο τους φύλλωμα σκεπάζονται από πλήθος ρόδινων λουλουδιών, τα οποία έχουν ένα βαθύτερο χρώμα από την κάτω τους πλευρά καθώς και πριν ανοίξουν. Στην Ελλάδα αυτό το υπέροχο φυτό απαντάται προς τον νότο και σε πολλά νησιά, πάντα σε μια αξιοθαύμαστη σχέση με την θάλασσα.

Convolvulus cantabrica

Convolvulus cantabrica.

  Convolvulus cantabrica is a herbaceous perennial plant native to most parts of C. and S. Europe and the Mediterranean Region, and it is not a climbing vine. The small delicate pale-pink flowers (that occasionally may be perceived as purely white), are born on long petiols on straight branched stems that are arranged radially. The whole plant -the narrow leaves, the stems and the calyxes- are pubescent. Though its flowering season may be prolonged until early autumn, in Greece its main brilliance is in spring.

Another interesting, and not as widespread as C. cantabrica, species, is Convolvulus holosericeus, which is also not a twining vine. This graceful species has grey-green leaves, small white trumpet-like flowers, and is native to a few parts of northern Greece, S. Bulgaria,  the former Yugoslavia, and Crimea.
__________________________________________________________________


  Ο Convolvulus cantabrica είναι ένα πολυετές φυτό που δεν αφήνει ξυλλώδεις βλαστούς, ενδημικό της νότιας και κεντρικής Ευρώπης, και της Μεσογείου. Πρόκειται για ένα φυτό που δεν αναρριχάται, με χωνάκια σε απαλό ροζ χρώμα (πολλές φορές αντιληπτά ως λευκά), που ανθίζουν στις άκρες από τους μακρείς διακλαδισμένους βλαστούς, οι οποίοι είναι ακτινωτά διατεταγμένοι. Ολόκληρο το φυτό -τα λεπτά φύλλα, τα ευθύγραμμα στελέχη και οι κάλυκες των λουλουδιών- είναι καλυμμένα από ένα απαλό χνούδι. Παρόλο που η περίοδος της ανθοφορίας μπορεί να διαρκέσει μέχρι τον οκτώβριο (ξεκινώντας τον μάιο), στην Ελλάδα η ανθοφορία λήγει ουσιαστικά αρχές καλοκαιριού.

Ένα ακόμη ενδιαφέρον είδος, όχι τόσο διαδεδομένο όσο ο C. cantabrica, είναι ο Convolvulus holosericeus, ένα επίσης μη-αναρριχώμενο φυτό. Αυτό το χαριτωμένο είδος έχει γκριπράσινα φύλλα, μικρά λευκά χωνάκια, και είναι ενδημικό μερικών περιοχών της Β. Ελλάδας, της Ν. Βουλγαρίας, της πρώην Γιουγκοσλαβίας και της Κριμέας.