Lactarius

Lactarius salmonicolor.

  Lactarius is a genus of about 400 species of mushrooms that emit a milky fluid (usually white or orange) when their gills are broken. The name of this genus is derived from the Latin word for milk, "lac". "Milky caps", as they are commonly known, often have a slightly concave or funnel-shaped cap with concentric color zones. Their gills are usually crowded, their stipe is short and ringless, and their flesh is firm.

Lactarius piperatus is a rather common white-colored mushroom (up to 15cm) appearing in early summer and fall, usually in deciduous forests. When cut, it exudes a white milky fluid that has an acrid peppery taste. It is a low quality edible mushroom, with a very firm and tough flesh, that looks very similar to Russula delica.

Three of the most prized edible species in this genus are the orange colored L. deliciosus (up to 20cm), L. salmonicolor (up to 20cm), and L. deterrimus (up to 10cm). They are very similar, and they all emit a carrot-orange fluid when cut. They are also found growing in coniferous forests, in fall, the first one in pine forest,s and the other two in spruce-fir forests.

Lactarius chrysorrheus is one of the relatively smaller (up to 10cm), non-edible/toxic milky-caps, that usually grows in deciduous forests. The cap is flesh-pink to orange-brownish, the gills are creamy colored, and the emitted fluid is white turning yellow after a few minutes.
__________________________________________________________________


  Το γένος Lactarius περιλαμβάνει 400 περίπου είδη μανιταριών τα οποία εκκρίνουν έναν γαλακτώδη χυμό όταν τα ελάσματά τους κοπούν. Το όνομα προέρχεται από την λατινική λέξη για το γάλα, "lac". Οι λακτάριοι έχουν συχνά ένα κοίλο ή χωνιόμορφο καπέλο με ομόκεντρες χρωματικές ζώνες. Τα ελάσματά τους είναι πυκνά, το πόδι κοντό και χωρίς δαχτυλίδι, και η σάρκα τους σκληρή.

Ο Lactarius piperatus είναι ένα σχετικά κοινό λευκό μανιτάρι (έως 15εκ), το οποίο εμφανίζεται αρχές καλοκαιριού και φθινόπωρο, συνήθως σε φυλλοβόλα δάση. Όταν κοπεί, εκκρίνει έναν λευκό γαλακτώδη χυμό ο οποίος έχει έντονα καυτερή γεύση. Πρόκειται για ένα χαμηλής ποιότητας εδώδιμο μανιτάρι, με πολύ σκληρή και ανθεκτική σάρκα, το οποίο μοιάζει πολύ με την Russula delica.

Τρία από τα πιο αξιόλογα εδώδιμα είδη αυτού του γένους είναι οι L. deliciosus (έως 20εκ), L. salmonicolor (έως 20εκ), και L. deterrimus (έως 10εκ), οι οποίοι έχουν έντονο πορτοκαλί χρώμα. Παρουσιάζουν μεγάλη ομοιότητα, και όλοι τους εκκρίνουν έναν πορτοκαλί-καροτί χυμό όταν κοπούν. Εμφανίζονται το φθινόπωρο σε κωνοφόρα δάση, κάτω από πεύκα ο πρώτος, και κάτω από έλατα κυρίως οι δύο τελευταίοι.

Ο Lactarius chrysorrheus είναι ένα από τα σχετικά μικρότερα (έως 10εκ) είδη μη-εδώδιμων/τοξικών λακτάριων, ο οποίος φυτρώνει συνήθως σε φυλλοβόλα δάση. Το καπέλο του είναι ρόδινο πορτοκαλί-καφέ, τα ελάσματα υπόλευκα, ενώ ο χυμός που εκκρίνει είναι λευκός και γίνεται κίτρινος μέσα σε λίγα λεπτά.

Lactarius chrysorrheus (non-edible):

 Lactarius piperatus (poor quality): 

Russula

Bright colored Russula aurea (edible).

  Russula is a genus of about 750 species of white gilled mushrooms, that are found worldwide. Apart from their white, usually brittle and separared, gills, they are short with a smooth dry cap, medium in size, and a simple well shaped stipe that bears no ring. But most of all they come in a variety of beautiful colors, red being quite common. Russulas are very widespread species and occasionally fairly common. They also usually retain their form and color in hot and dry weather.
Although most species are easily recognised as belonging to this genus, they have quite a frustrating variety of colors making them hard to identify accurately. Red is usually a sign of non-edibility in this genus, like R. emetica, R. maculata, R. silvestris and R. sanguinaria, with the exception of Russula aurea that has a beautiful bright red to orange-yellow combination. Russula aurea is a very light-weight edible and tasty mushroom, with very brittle gills that are aslo yellow, and is mainly found in oak and beech forests. There seems to be no deadly poisonous species in this genus, and many use tasting for mild or acrid taste as a test for their edibility or toxicity. It is said that all mild tasting russulas can be eaten. Nonetheless, there are also those who pass them by, as most species are considered of low quality and poor taste.

Variously colored R. cyanoxantha is a well known edible russula with variations of dark olive green, purple and violet-blue. It is occasionally confused with R. olivacea (brittle gills and rosy tinged stipe).
Russula xerampelina has a wine-red or purple color, and a stipe with a reddish blush. It is easily confused with non-edible Russula badia.
An easy to distinguish species is the edible green russula R. virescens, which has a beautiful mosaic-like cracked cap.

The very look-alike Russula delica and Russula chloroides have creamy white or brownish, funnel-shaped caps, and are distinguished from their closely related Lactarius species ("milky caps") by their, non-exuding a milky latex, gills and flesh when broken.
__________________________________________________________________


  Το γένος Russula αριθμεί περίπου τα 750 είδη μανιταριών με λευκά ελάσματα, που βρίσκονται σε ολόκληρο τον πλανήτη. Εκτός από τα λευκά, συνήθως αραιά και εύθραυστα, ελάσματα, είναι μετρίου μεγέθους μανιτάρια με κοντό πόδι που είναι απλό και χωρίς δαχτυλίδι. Πάνω απ΄ όλα όμως εμφανίζουν μια μεγάλη ποικιλία χρωμάτων. Οι ρούσσουλες είναι πολύ διαδεδομένα μανιτάρια και κατά τόπους πολύ συνηθισμένα. Συχνά διατηρούν την μορφή τους και το χρώμα για αρκετό καιρό μέσα στη ζέστη και την ξηρασία.
Τα περισσότερα είδη εύκολα διακρίνονται ως ρούσσουλες, ωστόσο η θετική αναγνώρισή τους γίνεται δύσκολα λόγω της ποικιλοχρωμίας τους. Το κόκκινο χρώμα σε αυτό το γένος είναι συνήθως γνώρισμα των μη-εδώδιμων ειδών, όπως η R. emetica, η R. maculata, η R. silvestris και η R. sanguinaria. Εξαίρεση αποτελεί η Russula aurea η οποία έχει ένα όμορφο συνδυασμό από έντονο πορτοκαλοκόκκινο και κίτρινο χρώμα. Η Russula aurea είναι ένα πολύ ελαφρύ, και με εξαιρετικά εύθραστα κίτρινα ελάσματα, μανιτάρι το οποίο εμφανίζεται σε δάση οξιάς και βελλανιδιάς. Φαίνεται να μην υπάρχουν καθόλου επικίνδυνα τοξικά (θανατηφόρα) μανιτάρια σ΄ αυτό το γένος, και για πολλούς είναι αρκετή η δοκιμή της γεύσης τους, αν είναι ουδέτερη ή καυστική, για να τα συλλέξουν ή όχι. Λέγεται πως όλες οι ρούσσουλες που έχουν ήπια γεύση τρώγονται. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που τις προσπερνούν συλλήβδην, καθώς συχνά θεωρούνται μέτριας ή χαμηλής ποιότητας, και με όχι τόσο αξιόλογη γεύση.

Η ποκιλόχρωμη R. cyanoxantha είναι μία πολύ γνωστή εδώδιμη ρούσσουλα με καπέλο σε σκούρους λαδοπράσινους, μωβ και μπλε-βιολετί τόνους. Μπορεί να την συγχέει κανείς με την R. olivacea (η οποία έχει εύθραστα ελάσματα και ρόδινες ανταύγειες στο πόδι).
Η Russula xerampelina έχει ένα κρασάτο ή μωβ χρώμα, και πόδι με κοκκινωπές ανταύγειες. Μπορεί να την συγχέει κανείς με την τοξική Russula badia.
Ένα εύκολο στην αναγνώρισή του εδώδιμο είδος είναι η πρασινωπή R. virescens, με ένα χαρακτηριστικό σαν ψηφιδωτό καπέλο.

Οι πολύ παρεμφερείς, και μέτριας ποιότητας, Russula delica και Russula chloroides έχουν υπόλευκα ή καφετί χωνιόμορφα καπέλα, και ξεχωρίζουν από τα συγγενικά είδη του γένους Lactarius κυρίως από τα ελάσματα και την σάρκα, τα οποία δεν εκκρίνουν γαλακτώδη χυμό όταν κοπούν.

Probably Russula maculata (non-edible):

 Probably Russula emetica (toxic):

 Probably Russula cyanoxantha (edible):

 Probably Russula olivacea (should be avoided):

 Probably Russula badia (non-edible):

 Probably Russula delica (or Russula chloroides) (low quality):