The bitter taste of forgiveness

  Onopordum illyricum comes second in the series of thistles. Unlike Atractylis cancellata, the smallest of thistles, Onopordum illyricum is one of the largest, tallest, and most robust. It's sprouting power is such that you hardly feel like coming any closer to it. Worth noticing are the distinctive "torches" that the flowers leave behind when the plant has dried, as well as the harmony of the leaves and the plant structure. It is no wonder why in some cultures it is grown as an ornamental in their gardens (together with Onopordum acanthium).

Onopordum illyricum flower pod torches

Onopordum illyricum dry giant

 

  In most of us feelings of hostility and aversion are common towards thistles: a seemingly useless and annoying family of plants. But as every single plant species knows exactly where to grow and for what reason, so do thistles. If only we could understand the ways of nature, how tirelessly she works with us for our growth through love, we would immediately stop all wars, close down every factory producing insecticides and pesticides, and no one would taste meat again.
  But thistles, too, are mirrors for us. They speak to us of all the things we have repressed because we dare not look at them straight in the eye; because we didn't deal with them when we know we should have; because we fear they would devour us. They disclose all the energy of despair, anger and hatred that we consume in order to avoid dealing with our own darkness.
  Insects are a good example of how this works. They function rather like automatons programmed to be attracted by negative energy (our dark and confused thoughts), revealing how intense this concealed from our eyes field is, and how we continuously interact with our surroundings through our thoughts. So when we feel annoyed, threatened or repulsed by an insect, this means we are somehow missing the point. Something needs "healing", a change in the way we view things. Healing is always our giving up of what is only an obstruction, wrong convictions and outworn roles. As soon as someone takes up the challenge, looks inside of himself and makes peace, he is released from the bug nuisance.
  It is not difficult to see why when we try to get rid of insects and thorns, they only grow in number and in strength...

    The energy of thistles is manifested in the qualities of forgiveness and reconciliation. They always bring something to us, and they never grow "by accident", or in a "wrong" place. Their bitter taste is the medicine for our times; the antidote to hatred and disillusionment. Our whole view is transformed when we get to see their persistence and endurance as an act of goodness.
  What a relief when we discover that what we misjudged as our enemy is only a messenger bearing a forgotten secret. The signs to remember our way home are nothing more than stones, trees, mountains, the birds and the fish, the insects and the rivers, the flowers. Everything. Moreover, when Jesus referred to the "lilies of the valley", he seems to have valued them no more than he did the thistles, for it is them that one "throws into the furnace". Of their thermal power we will speak soon, when we meet another thistle, Silybum marianum.

____________________________________________________________________

Πικρό όπως η συγνώμη

  Το δεύτερο είδος στη σειρά των αγκαθιών είναι το Onopordum illyricum. Αν η Atractylis cancellata είναι το μικρότερο απ΄ όλα τα αγκάθια, το Onopordum illyricum είναι από τα μεγαλύτερα και ψηλότερα, και σίγουρα το πιο ρωμαλέο και κομψό. Η βλαστική του δύναμη είναι τόση που δύσκολα μπορεί κανείς να το πλησιάσει. Αξίζει να προσέξουμε ιδιαίτερα τους χαρακτηριστικούς "πυρσούς" που αφήνει πίσω του όταν ξεραθεί, όπως και την αρμονία των φύλλων και ολόκληρου του σκελετού. Δεν είναι περίεργο που σε κάποιες άλλες κουλτούρες επιλέγεται ως εξαιρετικός επισκέπτης σε κήπους, για να προκαλέσει τον θαυμασμό (αυτό και κυρίως το Onopordum acanthium).

  Έχουμε μάθει να μισούμε όλα τα αγκάθια, ή έστω, να νοιώθουμε δυσφορία γι' αυτά. Όλη η νοηματοδότηση είναι στραμμένη σε ένα αίσθημα απέχθειας και αποστροφής για μια οικογένεια άχρηστων και ενοχλητικών για τον άνθρωπο φυτών. Όπως όμως όλα τα φυτά, έτσι και τα αγκάθια ξέρουν ακριβώς πού φυτρώνουν και γιατί. Αν μπορούσαμε να καταλάβουμε τον τρόπο με τον οποίο ο φυσικός κόσμος ακούραστα συνεργάζεται με τον άνθρωπο για την ανάπτυξή του μέσα από την αγάπη, θα σταματούσαμε αμέσως όλους τους πολέμους, θα κλείναμε όλα τα εργοστάσια παραγωγής ζιζανιοκτόνων και εντομοκτόνων, και κανείς μας δεν θα ξαναδοκίμαζε τη γεύση του κρέατος.
  Τα αγκάθια είναι κι αυτά καθρέφτης μας. Μας μιλάνε για όλα εκείνα που έχουμε απωθήσει επειδή δεν αντέχουμε να τα κοιτάξουμε, γιατί δεν "προλάβαμε" να ασχοληθούμε μαζί τους όταν έπρεπε, γιατί φοβόμαστε πως θα μας κατασπαράξουν. Μας φανερώνουν όλη την ενέργεια της απόγνωσης, της οργής, του αδιέξοδου και της έχθρας που καταναλώνουμε για να αποφύγουμε να κοιτάξουμε το δικό μας σκοτάδι.
  Ακόμη πιο άμεσοι καθρέφτες, για παράδειγμα, είναι τα έντομα. Λειτουργούν σε ένα αυτοματικό επίπεδο, σαν να είναι προγραμματισμένα να ελκύονται από την αρνητική ενέργεια (από τις σκοτεινές και μπερδεμένες σκέψεις μας), αποκαλύπτοντας πόσο ισχυρό είναι αυτό το μη-ορατό πεδίο και πόσο αλληεπιδρούμε με το περιβάλλον διαρκώς μέσα από τις σκέψεις μας. Όταν δηλαδή συμβαίνει να ενοχλούμαστε από ένα έντομο, να φοβόμαστε ή να νοιώθουμε αποστροφή, κάτι δεν κατανοούμε σωστά. Κάτι απ' όλα όσα έχουμε πιστέψει πως είναι αληθινά θέλει "θεραπεία"-αλλαγή. Θεραπεία είναι πάντα η παραίτησή μας από κεκτημένα που μας εμποδίζουν, από λανθασμένες πεποιθήσεις, και από παρωχημένους (μη χρήσιμους πια) ρόλους. Μόλις κάποιος δεχθεί αυτή την πρόκληση, κοιτάξει μέσα του και συμφιλιωθεί, παύει και η παρενόχληση από τα έντομα.
  Δεν είναι διόλου παράξενο πως όσο προσπαθεί κανείς να απαλλαγεί από τα έντομα και τα αγκάθια, τόσο περισσότερο αυξάνονται και ισχυροποιούνται...
 
  Η ενέργεια των αγκαθιών εκδηλώνεται με τις ποιότητες της συγχωρητικότητας και της συμφιλίωσης. Πάντα κάτι έχουν να μας πούν και να μας δείξουν. Ποτέ δεν φυτρώνουν "κατά λάθος", ή σε λάθος σημείο. Η πικρή τους γεύση είναι το φάρμακο της εποχής μας, το αντίδοτο στο μίσος και την απογοήτευση. Όλη η εικόνα αλλάζει όταν δούμε την επιμονή τους και την αντοχή τους ως καλοσύνη.
  Είναι μεγάλη ανακούφιση όταν ανακαλύψει κανείς πως εκείνο που πολεμούσε για εχθρό δεν ήταν άλλο από αγγελιαφόρος που κρατούσε ένα ξεχασμένο μυστικό. Τα ψίχουλα του Κοντορεβυθούλη για την "επιστροφή στο σπίτι" δεν είναι άλλο από τις πέτρες, τα δέντρα, τα βουνά, τα ψάρια και τα πουλιά, τα έντομα και τα ποτάμια, τα λουλούδια, όλα. Εξ΄ άλλου όταν ο Χριστός μιλούσε για τα "κρίνα του αγρού", νομίζω πως τα έβαζε στην ίδια κατηγορία με τα αγκάθια, επειδή τα αγκάθια είναι που όταν ξεραθούν "ρίχνονται στον κλίβανο για να καούν". Για την θερμική ισχύ των αγκαθιών θα μιλήσουμε σύντομα, όταν φτάσουμε σε ένα άλλο αγκάθι, το Silybum marianum.