Thistle garments

  I have chosen the presentation of Atractylis cancellata as the very first to open the thistle series - this will be the basic series for the winter period. Atractylis cancellata is probably the smallest of all thistles. I have only met her four times in many years. This does not only mean that she is rather uncommon, but that she also conceals herself well or "resists" observation. There is this ancient quote, that "nature loves to hide" (Heraclitus, verse 123), which seems to be the very prerequisite for the expansion of consciousness: the perfect environment for the practice of anticipation, inquiry and volition, in an unbroken "rite of passage" to adulthood for the human race. For everybody knows now: the eye does not see the same as the heart, or "it is only with the heart that one can see rightly - what is essential is invisible to the eye".
  So, I will make a start on my thistle postings with this fragile and not very often mentioned thistle-gem. It makes a good example for observation and appreciation, as what we look for is engaging with beauty and harmony. The entire realm of plants is an expression of the flux of life, the primordial "garden", which is love. Is there another one of Christ's commandments more simple -and more neglected as it appears to be naive- than this: "observe the lilies, how they grow..."? At the heart of every "mysticism" one always meets with the notion of returning to the least: the completion of a cycle from agony and routine, to understanding and love. To this day the "secret" remains the same: life without concern, life literally without struggle and toil, without resistance, without fear, without darkness. Our darkness. Isn't this everyone's dream?
  And just once more, with the words of The Buddha:
"If only we could see the miracle of a single flower clearly, our whole life would be transformed".


_________________________________________________________________

Βασιλικά ενδύματα

  Πρώτη-πρώτη στην παρουσίαση των αγκαθιών έρχεται η Atractylis cancellata, ένα μικροσκοπικό αγκαθάκι-κόσμημα. Στην διάρκεια πολλών χρόνων μονάχα τέσσερις φορές τη συνάντησα. Αυτό δεν σημαίνει μόνο πως είναι ασυνήθιστη, αλλά και πως "κρύβεται" πολύ καλά ή "αντιστέκεται" στην παρατήρηση. Έτσι κι αλλοιώς, κυριολεκτικά και μεταφορικά, "η φύση αγαπάει να κρύβεται" (Ηράκλειτος, απόσπασμα 123). Αυτή φαίνεται να είναι και η προϋπόθεση για την ανάπτυξη της συνειδητότητάς μας: το τέλειο περιβάλλον για την άσκηση της αναζήτησης, της διερώτησης, της βούλησης. Σαν μια διαχρονική τελετή ενηλικίωσης της ανθρωπότητας. Αφού όλοι το ξέρουμε πια: τα μάτια δεν βλέπουν το ίδιο όπως η καρδιά, ή ακόμη καλύτερα, "μόνο με την καρδιά βλέπει κανείς καθαρά - την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια".
  Ξεκινάω λοιπόν απ΄ το μικρότερο και μάλλον πιο άγνωστο απ΄όλα τα υπέροχα αγκάθια. Ίσως το ομορφότερο. Είναι καλό παράδειγμα για παρατήρηση, καθόσον εκείνο με το οποίο συνδεόμαστε είναι η ομορφιά και η αρμονία. Ολόκληρο το βασίλειο των φυτών είναι έκφραση του ρεύματος της ζωής, του αρχέγονου "κήπου", που είναι η αγάπη. Και ποια από τις εντολές του Χριστού είναι η πιο απλή  -αλλά και πιο παραμελημένη επειδή μοιάζει απλοϊκή-, αν όχι η πρόκληση να παρατηρήσουμε "τα κρίνα του αγρού, πώς αυξάνουν..."; Στην καρδιά κάθε "μυστικισμού" συναντάει κανείς την επιστροφή στο ελάχιστο: την ολοκλήρωση ενός κύκλου από την αγωνία και την ρουτίνα, στην κατανόηση και την αγάπη. Αυτό παραμένει και σήμερα το "μυστικό": η ζωή χωρίς μέριμνα, η ζωή κυριολεκτικά χωρίς κόπο, χωρίς προσπάθεια, χωρίς αντιστάσεις, χωρίς φόβο, χωρίς σκοτάδι. Το δικό μας σκοτάδι. Αυτό δεν είναι το όνειρο όλων;
  Και μια ακόμη φορά, με τα λόγια του Βούδα:
"Αν μπορούσαμε να δούμε καθαρά το θαύμα ενός και μόνου λουλουδιού, η ζωή μας θα μεταμορφωνόταν για πάντα".