Urban mushrooms (I)

This stunning white mushroom shows a special preference for Albizia julibrissin (Acacia de constantinople), and the city is full of these trees.

   The next three posts are of edible mushrooms that often grow in the city. Wintertime is not a season for mushrooms. Only very few can be found during winter, and most of them are of no culinary interest. The thing with mushrooms is that people would hardly get to know them if it weren't for their unique flavor. They 're worth a lot more than that, but it's a good starting point.
  Luckily, most of the mushrooms found in Thessaloniki are edible. If one should follow the rule that every plant knows exactly where to grow (though mushrooms are not exactly plants) he could certainly see this as an invitation to opening his eyes at the wonder that surrounds us - like a mother tricking her child into enjoying swimming, or eating some nutritious food. I still think that our "don't touch it!" idea about mushrooms (and other beings) is not very polite.

  Hericium erinaceus (or Lion's Mane for the US, Monkeys Head for the Chinese, and Lamb for the Greeks) is usually found growing on the wounds of living trees - especially Albizia julibrissin (Acacia de Constantinople) and oaks - with its hanging, white and fleshy spines, in late summer and fall (even winter and spring in temperate climates).
  Here and here you can find out more about its medicinal uses - starting with TCM's (Traditional Chinese Medicine) prescription for stomach problems. Its taste is rather mild.
_____________________________________________________________________

Μανιτάρια της πόλης (Ι)

  Οι επόμενες τρεις αναρτήσεις αφορούν εδώδιμα μανιτάρια που συναντούμε συχνά μέσα στην πόλη. Ο χειμώνας δεν είναι η κατάλληλη εποχή για μανιτάρια. Μόνο πολύ λίγα εξακολουθούν να φυτρώνουν αυτή την εποχή, και και ακόμη λιγότερα έχουν κάποιο γαστρονομικό ενδιαφέρον. Το πολύ ξεχωριστό με τα μανιτάρια είναι πως ελάχιστοι θα ασχολούνταν μαζί τους αν δεν ήταν τόσο σπουδαία η γεύση τους. Αρκεί αυτό για αρχή, παρόλο που αξίζουν πολύ παραπάνω...
  Παραδόξως τα περισσότερα μανιτάρια που θα βρει κανείς στη Θεσσαλονίκη, τρώγονται. Εάν κάποιος ακολουθήσει την παραδοχή πως κάθε φυτό ξέρει ακριβώς που φυτρώνει (μολονότι τα μανιτάρια δεν είναι ακριβώς φυτά) θα μπορούσε οπωσδήποτε να δεχθεί αυτό το γεγονός ως πρόσκληση για το ξάνοιγμά του απέναντι στο θαύμα που μας περιβάλλει - όπως μια μητέρα που ξεγελάει το παιδί της για να σπάσει τις αντιστάσεις και το φόβο του απέναντι στη θάλασσα και το κολύμπι, ή για να το πείσει να φάει κάτι πολύ θρεπτικό. Εξακολουθώ να πιστεύω πως η στάση "μην τ' αγγίζεις!" απέναντι στα μανιτάρια (και σε άλλα πλάσματα) δεν είναι καθόλου ευγενική...

  Το Hericium erinaceus, κοινώς αρνάκι, (οι αμερικανοί το αποκαλούν χαίτη λιονταριού, ενώ οι κινέζοι κεφάλη μαïμούς), μεγαλώνει συνήθως πάνω σε τραύματα ζωντανών δέντρων - κυρίως Ακακίες Κωνσταντινουπόλεως (Albizia julibrissin) ή της οξιάς -, με τις λευκές και σαρκώδεις, αγκαθόμορφες προεξοχές της να κρέμονται ομοιόμορφα. Συνήθως τέλη καλοκαιριού και φθινόπωρο (ακόμη και χειμώνα ή άνοιξη σε ήπια κλίματα).
  Εδώ και εδώ μπορεί κανείς να βρει  περισσότερες πληροφορίες για τις εξαιρετικές θεραπευτικές ιδιότητές του - ξεκινώντας από το ότι η Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική το συνιστά για στομαχικά προβλήματα. Στη γεύση είναι ήπιο, σχεδόν ουδέτερο.

Some specimen can look like Cauliflower, with no apparent spines, even at a mature stage.

Drying in the sun for later use.